แด่ single mom ผู้ท้อแท้ (ไม่ดราม่าค่ะไม่ดราม่า)

ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนนะคะ (กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกในชีวิต พิมพ์ผิดถูก ยังไงก็ขออภัยด้วยค่ะ)ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ไม่ได้มีเจตนาจะดราม่า หรืออย่างใด เพียงแค่อยากจะแชร์ประสบการณ์ชีวิต และให้กำลังใจคุณผู้หญิงหลายๆคน ที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว  และคิดว่าทำไมตัวเองเหนื่อย ท้อแท้และสิ้นหวัง อย่างนี้
(ไม่พูดพร่ำทำเพลงเข้าเรื่องเลยละกันค่ะ )หลังจากที่สามีปันใจให้กับหญิงอื่นและเริ่มห่างเหิน ความรักความสัมพันธ์ที่เคยมี กลายเป็นอื่น (โอ๊ะ โอ๊ะ ไม่ดราม่าค่ะ ไม่ดราม่า ) ตอนนั้นลูกชายดิฉันเพิ่งจะได้ 1 ขวบ   ดิฉันตัดสินใจบอกลาชีวิตครอบครัวและผู้ชายห่วยๆ ที่เคยเรียกว่าสามี (รายละเอียดไม่ขอ inside นะค่ะ) ผู้หญิงตัวคนเดียวกับลูกวัย 1  ขวบกำลังซนเป็นลิงเลยค่ะ  คิดจะหอบลูกกลับไปให้พ่อแม่ที่บ้านนอกเลี้ยงก็อายเขา กลัวชาวบ้านบอกไปไม่รอดต้องมาเกาะพ่อแม่กิน  บอกเลยค่ะว่าชีวิตช่วงนั้นสภาพจิตใจย่ำแย่และอ่อนแอมาก ร้องไห้อยู่ 2 วัน 2 คืน นอนก็นอนไม่หลับ แต่พอเห็นหน้าลูก เห็นลูกยิ้ม เราก็คิดได้ว่าต้องสู้ ต้องดิ้นรน  ถึงไม่มีเขาพวกเราก็อยู่ได้ ต้องทำให้ได้ ก่อนหน้านี้ดิฉันไม่ได้ทำงานมาหลายปีแล้วค่ะ ลาออกจากงานมาเพื่อเป็นแม่บ้านเต็มตัว (ข้อนี้สาวๆ ควรคิดให้หนักนะค่ะถ้าวันนึงสามีบอกให้คุณลาออกเถอะ ผมเลี้ยงคุณได้  เพราะบางทีเขาอาจไม่ได้หมายความอย่างนั้นตลอดไปหรอกคะ เฉพาะผู้ชายบางคนนะคะ บางคน) ดิฉันเริ่มคิดว่าจะทำอาชีพอะไร ที่จะทำไปพร้อมๆกับเลี้ยงลูกได้ เปิดหาข้อมูลใน goolgle  บอกเลยค่ะ ชีวิตจริง เอาเข้าจริงๆ ไม่ได้ง่ายเลย การเลี้ยงลูกไปด้วยทำงานไปด้วยนั้นเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้ว การจะหางานที่มา math กับเวลาของเรานั้นยิ่งยากกว่าค่ะ